Słowo Ci daję

toman

link do linii melodycznej, pod którą jest ułożony wiersz:
[link widoczny dla zalogowanych]

od zawsze mieszkam w Polanowie
najdalszym skrawku Twego nieba
gdzie kiedyś było nie po drodze
a teraz innej drogi nie ma

przeszłość traktować jak kalendarz
wyrywać z niego stare karty
dwóch pierwszych dekad nie pamiętać
tak chyba było by najłatwiej

lecz tak na dystans żyć się nie da
powracać trzeba w tamte strony
gdzie bez rozsiada się na drzewach
a świerszcz wygrywa song lipcowy

rzeka się wije wiatr zawiewa
powiernik słów szeptanych nocą
kłosami targa kręci w kniejach
by w końcu zagrać nam na nosach

***

zawsze mieszkałem w Polanowie
najdalszym skrawku Twego nieba
gdzie kiedyś było nie po drodze
a teraz innej drogi nie ma

rzeka się wije wiatr zawiewa
powiernik słów szeptanych nocą
kłosami targa kręci w kniejach
by w końcu zagrać nam na nosach

***

od zawsze mieszkam w Polanowie
najdalszym skrawku Twego nieba
gdzie kiedyś było nie po drodze
a teraz innej drogi nie ma

przeszłość traktować jak kalendarz
wyrywać z niego stare karty
dwóch pierwszych dekad nie pamiętać
tak chyba było by najłatwiej

***

lecz tak na dystans żyć się nie da
powracać trzeba w tamte strony
gdzie bez rozsiada się na drzewach
a świerszcz wygrywa song lipcowy

Tojewski

Czy to jest twój tekst?

T/

toman

Po cżęści i po myśli. Otóż tchnęło mnie do napisania po przeczytaniu wiersza "dopust pański" Grzegorza Szafoniego. Z jego wiersza wyjąłem sobie i lekko zmodyfikowałem pod własną historię cztery strofy. Mam wyrzuty sumienia, że nie są to moje zwroty, ale pięknie komponują się w moją autentyczną opowieść.
Grzegorz w swoim wierszu dotykał zupełnie innego tematu. Ale przydzie mi sobie to jeszcze długo tłumaczyć ...

Tojewski

Dopust pański Grzegorz Szafoni

a kiedy przyjdzie czas pokuty
pokaż że jesteś wielki panie
ciosaj mi trumnę tępym dłutem
bym się nie pieścił z umieraniem

od zawsze mieszkam w Polanowie
w moim najdalszym skrawku nieba
więc zanim stanie świat na głowie
ty mnie pochowaj gdzie potrzeba

bez zbędnych fanfar i odznaczeń
nadmiaru kwiatów smutnych pieśni
przecież zwyczajnym byłem graczem
co chciał marzenia ucieleśnić

zbudować własny kawał raju
z małym widokiem na to piekło
na którym ludzie się poznają
dopiero gdy się słowo rzekło

dziś wiem że czas to nie kalendarz
z którego wyrwę zbędne strony
że można błędów nie pamiętać
pijąc nadzieję spod ambony

i wiem że trzeba siebie znosić
by innych łatwiej było kochać
resztę zapisać do niktosi
z wiarą w ich prywatnego boga

kiedy już uznasz że dobiegłem
policzysz wszystkie za i przeciw
obdarz mnie panie takim piekłem
w którym poezją będą grzeszyć

..........................

Tojewski

A kiedy przyjdziesz będę z kotem
Tym co po tobie mi pozostał
Razem z tą wiśnią co pod płotem
Skutkiem uczucia twego wzrosła

Poza tym nic się nie zdarzyło
Z wyjątkiem tych co tutaj były
Gdy między nami się skończyło
To, co nazwałaś słowem miłość

Teraz rozumiem by słowa ważyć
Te które sam i ktoś mi powie
Teraz już nie chcę nic rozważać
Póki nie znajdę słowa przyjaźń

I niech od ziarna w drzewo rośnie
I niech się z wiatrem ukołysze
By mocne wzrosło równe sośnie
Byśmy przegadać mogli ciszę

.......
Moje drobne odniesienie do świetnego tekstu Grzegorza Szafoni
Składałem na ekranie - bez korekt

To, co możemy wziąć z tekstu czyjegoś
to klimat
Niczego więcej nie można przenosić

TT/

toman

jutro pojawiło się chcąc ostrzec przedednia
że dzień wcześniej co robi to jutro pamięta
Sad

Gość

Dla mnie jest to plagiat
i przejęcie cudzej myśli