Słowo Ci daję

Tojewski

Gdy znowu stoisz w tamto lato strojna
A promień słońca ślizga się po zboczu
Jesteś jak wtedy smutna i spokojna
Gdy ponad łąką, ponad zielem kroczysz

Nikt nic nie powie, nawet cisza dźwięczy
Nikt, ani żaden nie śmie się poruszyć
Wpatrzeni w smutek i stopy dziewczęce,
Co cicho stając atomów nie wzruszą

Powiem - otulę siebie w jedne słowa
Powiem - po nocach nad wymową staję
Niech między ciszą nikt już nic nie powie
Gdy przywołuję obraz z dróg rozstajów

Ma bowiem pamięć, jako mgła ulotna
Rację zdarzenia, co się w nic rozproszy
Chyba, że myślą, słowem lekkim dotkniesz
Jasną fantazją stawisz tuż przed oczy