Słowo Ci daję

toman

Zmierzch

Smutna jest jesień dla tych dwojga ludzi,
gdy wiatr jemu liście nagle z korony zdejmuje
na jej twarz choć młodą, lekko wymęczoną.
Stoją.
On rozpostarty - twardo trzymał się przez wieki.
Ona trochę starsza - nie wie jak poczęta -
jest jego podporą, z którą zrósł się kiedyś.
On pęka.
Gdy piorun go trafił lekko pod gałęzią,
Tam gdzie kiedyś ktoś serce nożykiem wydziergał.
Padł u jej stóp.
Teraz w sercach zima.
Pozostał pień, którego czasem niebo zrosi deszczem.
Lecz czas leczy rany, szybciej organiczne.
Dla niej przyjdzie wiosna, zakwitnie dziedzictwo,
z żołędzia, którego zasadził w niej przed śmiercią.

box · Gość

(…gdy wiatr mu liście….) – komu, czemu? jesieni?

(…Pozostał pień, który czasem niebo zrosi deszczem..) - jakaś złożoność metafizyczna, absurd.
__
Uwagi pod rozwagę

toman

box · Gość

toman

Tojewski

Zgadzam się

z uwagami

Box-a

Pozdrawiam

TomaszT