 Wysłany: Pią 8:49, 30 Wrz 2011 Temat postu: |
|||
To jest dobre "wiersz omywa mnie ze zła" Już samo to mówi - pisz Tak jest - tekst - otwiera inne światy Byle tylko wyjść poza siebie Nie ja i dla mnie a oni i dla nich Jesteśmy my, i od nas się zaczyna, jest nasze życie troski i kłopoty. Jest zapomnienie innych, i mijanie nas bez słowa w drodze, czyli jest i po wielekroć bywa - samotność. Z drugiej strony mamy złotą jesień - szukaj inspiracji Można myślę czuć zmęczenie. Świat myślę to oni - ja to ten drugi Tekst ciekawy, wiele interesujących ujęć Pozdrawiam Tomasz |
|||
| Wysłany: Pią 1:25, 30 Wrz 2011 Temat postu: |
|
| Martwię się...
Wiersz obmywa mnie z całego zła , lecz czerń potokiem wchłania. O wschodzie słońce zachodzi , horyzont wspominam na darmo. Usypiam poetę blaskiem stalówki , i tak ślepo szepczę mu słówka. |
|
| Wysłany: Śro 9:21, 28 Wrz 2011 Temat postu: |
|
| Myślę pisz
Bo Ono - to nasze pisanie jest sensem w samym sobie Słuchaj więc siebie - i pisz Pierwsze słowa są dla nas, potem je układamy w sens Bywa jednak, że te pierwsze są lepsze od tych poprawionych. Schematów jako takich nie ma - zasady teoretycznie są, a praktycznie są po to aby je zmieniać. Tak w zasadzie zmienił styl i formę Miron Białoszewski. Jeśli masz inne swoje teksty - wklej - poczytam. Pozdrawiam, Tomasz Tojewski ps. szkoda, że minęła Ciebie możliwość odwiedzenia naszej strony Tawerna Pod Jedwabnym Płaszczem. Już nie ma jej w internecie, a szkoda. Może jeszcze kiedyś zdobędę się na jej reaktywację w dawnej formie |
|
| Wysłany: Wto 17:28, 27 Wrz 2011 Temat postu: |
|
| Tak , pisze tylko wiersz biały.
Dziękuję za Twoje rady. |
|
| Wysłany: Nie 22:23, 25 Wrz 2011 Temat postu: Witam |
|
| Witam w progach
Opowiadasz, za długo, by można było skupić się na sensie tego co i o czym piszesz. Czy piszesz tylko biały wiersz? Jeśli czujesz potrzebę pisania - pisz Czytaj dużo Staraj się zamykać treść w mniejszej ilości słów. Nie używaj słów, które wyszły już z użycia - typu "me" Mamy przecież - "moje' - otwarte, rozwinięte i pełniejsze w wyrazie. Pozdrawiam Tomasz T. |
|
| Wysłany: Sob 20:23, 24 Wrz 2011 Temat postu: z samotności |
|
| Zbudzony z samotności - czuję wstyd.
Me uczucia włożone w diamentową szkatułkę zdrętwiały, gdy płakały otoczone obojętnością , żal i gniew urodziły frustrację. Była samodzielna i pełna siły , nabrała sensu , który stał się Oczekującym , we mgle na .. spełnienie. Biel jest kierunkiem , a ciało tragarzem. Podróż musi trwac jak trwa sen wieczny , lecz idąc do celu nie mając czyichś śladów, otoczony tylko negatywem szczęścia ,upadasz. Upadek zabiera siłe, powieki opadają powoli niczym złote liście, bezwładne ręce rozkładają się, odbiera mi słuch , węch , usta zastygają w połowie oddechu... Padłem jak niewolnnik zmuszany do pracy, opuściła mnie frustracja wraz ze zmysłami.. Tak ! Czułem tylko opuszczenie , nie mogąc , nie mogąc zmusic ! Zmusic tragaża do ruchu. Umarłem nie widząc Boga.. Opuszczenie zabierało myśl po myśli , tak jak śmierc zabiera bliskich, tajemnicą kolejnośc i czas. Nie mogłem wspomniec więcej myśli , które jak krople wody rozbijały się. Zbudzony z samotności - czuję wstyd. |
|