 Wysłany: Wto 21:17, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Wiesz w czym jest problem?
W temacie Piękna metafora - dębu i ziemi ich spotkania na ziemi i końca Ale ująć to w tekście poetyckim jest szalenie trudno - właśnie ze względu na samą specyfikę tematu łączenia cech ludzkich i przyrody. By pomóc Ci zadałem sobie pytanie - jak to napisać? No i wziąłem ten temat sam Nie umiałem do niego podejść, chociaż pisywałem już takie teksty Napisałem jednak Wkleję go w debiutach - jako rodzaj próby czy szkicu (piszę klasykiem) Poczytaj Pozdrawiam TT |
|
| Wysłany: Wto 17:37, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
| A co Pan myśli o takim wstępie:
Smutna jest jesień dla tej pary w biosferze, gdy wiatr dendronowi liście z korony zdejmuje na skorupę ziemi lekko wysuszoną ... Zamieniłbym również " zakwitnie dziedzictwo" na " wykiełkuje siewka". |
|
| Wysłany: Wto 13:50, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Jedyna rada na przekór może innym, jest taka - byś pisał
dalej Jeśli tylko czujesz potrzebę przenoszenia myśli i zdarzeń na kartkę papieru - pisz By pisać poprawnie musisz czytać Pisz na różne tematy Ja bym unikał pisania o sobie Patrz, przejmuj to, co widzisz i pisz Mało kto ujmuje w tekstach naszą przyrodę, a warto o niej pisać Pozdrawiam Tomasz T. |
|
| Wysłany: Wto 11:56, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Jeszcze raz dziękuję wszystkim za fachowe porady. Na pewno skorzystam z nich pisząc następne utwory. W tym wierszu faktycznie na raziejuż nie będę nic zmieniał, przyjżę mu się w przyszłości, gdy zdobędę trochę warsztatu, a wtedy zobaczę co z nim mogę zrobić. Pozdrawiam. | |
| Wysłany: Pon 11:11, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Poza tym coś jeszcze
Jeśli to tekst "biały" - nigdy w nim nie rymuj I odwrotnie - jeśli rymujesz to konsekwentnie do końca Unikaj - ja bym ich nie stosował - słów zapożyczeń typu "rosi" "poczęta" "wydziergał" "dziedzictwo" Wnoszą one rodzaj dysonansu do treści Pozdrowienia TT/ |
|
| Wysłany: Pon 11:03, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Witam
My też mamy swoje pierwsze teksty Myślę, że nie ma sensu ich poprawiać Tomasz - ma rację - jest klimat tego tekstu, i nie wiem czy jest sens go ciąć i przemieniać Niech jest świadectwem pierwszego twojego tekstu Ja bym go zostawił takim jaki jest To przecież pierwsze twoje kroki Pozdrawiam Torn |
|
| Wysłany: Pon 10:47, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Szczerze ?
Cały tekst bym niejako przeorganizował Piszesz "Smutna jest jesień dla tych dwojga ludzi..." Początek jest świetny Ale potem nagle wchodzisz z : "gdy wiatr jemu liście nagle z korony zdejmuje" Pierwszy odruch to pytanie w wyniku braku zrozumienia intencji autora- komu (kto to jest ten On) i dlaczego "wiatr mu z korony liście zdejmuje" Staje się jasne że porównujesz, ale przejście nie ma tak znaczącego nawiązania jak u Kraszewskiego "Był sobie dziad i baba" i zamknięcie tego obrazu "Bardzo starzy oboje" Pytanie co dalej z tą o nich opowieścią Tu mamy ich opis "Ona - kaszląca, słaba" "On - skurczony we dwoje" Mamy tu stylistycznie poprawną opowieść o dwojgu na ziemi i ich losie w wierszu rymowanym - klasycznym TT. |
|
| Wysłany: Pon 10:17, 05 Sty 2009 Temat postu: Ref Twój debiut |
|
| Dam Ci przyład na podstawie wiersza J. I. Kraszewskiego
Też dwoje - również opis - tyle że poprawnie budowany Dziad i baba "Był sobie dziad i baba, Bardzo starzy oboje: Ona - kaszląca, słaba, On - skurczony we dwoje. Mieli chatkę maleńką, Taką starą jak oni, Jedno miała okienko I jeden był wchód do niej. Żyli bardzo szczęśliwie I spokojnie jak w niebie, Czemu ja się nie dziwię, Bo przywykli do siebie. Tylko smutno im było, Że umierać musieli, Że się kiedyś mogiłą Długie życie rozdzieli, I modlili się szczerze, Aby bożym rozkazem Kiedy śmierć ich zabierze - Brała oboje razem..." (fragment) Ja - w części większej, piszę wierszem klasycznym Budujesz treść w dość nieczytelny sposób Choć faktycznie - użycie "mu" było by lepsze niż jemu Obraz jednak całości będzie i tak trochę zaciemniony TT/ ps. może zdecyduję się włączyć do debiutów (aby był blisko) mój tekst, napisany ghdzieś tak rok temu pt. "Krześlów". Jest w nim opis starego dworu i drzewa obok. Może by mógł (ten tekst) stanowić rodzaj przykładu, jak inaczej przyrodę "nazywać" w tekstach. |
|
| Wysłany: Pon 10:07, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Mnie się też nuty podobają
w tym tekście Myślę i ja również - trochę mu brakuje Ale klimat jest - a to już ważne Jakie są inne Twoje teksty ? Pozdrawiam Kot |
|
| Wysłany: Pon 10:01, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|||
Dzięki. Myślisz, że wystarczy, jeżeli zamienię "mu" na "jemu". Miałem nadzieję, że to "komu" wyniknie z treści, ale nie jesteś pierwszą osobą, która zwraca mi uwagę na błąd w tym miejscu, więc na pewno jest coś tu nie tak. W zamyśle miałem porównanie mężczyzny do dębu zaś kobiety do Ziemi, ale faktycznie z tekstu można wysnuć wnioski, że chodzi o dwa drzewa. Jeszcze raz dziękuję. Spróbuję jeszcze wprowadzić pewne poprawki. |
|||
| Wysłany: Pon 9:16, 05 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Witam w skromnych progach
A twój twekst... Są pewne niekonsekwencje stylu Piszesz: "Smutna jest jesień dla tych dwojga ludzi, gdy wiatr mu liście nagle z korony zdejmuje..." Gdy wiatr mu... (komu?) Są niekonsekwencje stylistyczne, są słabo zrozumiałe dziwne inwersje szyku zdania No i zdania bliższe prozie, według mnie, niż poetykowi Masz u mnie jednak olbrzymi plus za temat i próbę porównania tych - dwoje do drzew rosnących obok, niejako idących razem przez życie i starzejących się tuż obok siebie, no i w końcu... ginących Nie dajesz tu pasztetu duszy własnej i jej cierpienia w obliczu tego, czy innego - a kłdziesz nietypowe powrównanie i ciekawe ujęcie życia. Tmat ciekawy, porównanie i nuta główna również Inaczej jednak bym go wykonał. To Twój, jak piszesz pierwszy wiersz, więc mogą w nim dźwięczeć nuty wynikające z braku doświadczenia i tzw. "opisania" jeśli tak mogę to nazwać Pomysł - że się powtórzę - na takie zobrazowanie życia jest dla mnie bardzo dobry. Pozdrawiam TT. |
|
| Wysłany: Sob 0:00, 03 Sty 2009 Temat postu: Debiut |
|
| Zmierzch
Smutna jest jesień dla tej pary w biosferze, gdy wiatr dendronowi liście z korony zdejmuje na skorupę ziemi lekko wysuszoną Stoją. On rozpostarty - twardo trzymał się przez wieki. Ona trochę starsza - nie wie jak poczęta - jest jego podporą, z którą zrósł się kiedyś. On pęka. Gdy piorun go trafia lekko pod gałęzią, Tam gdzie kiedyś ktoś serce nożykiem wydziergał. Padł u jej stóp. Teraz w sercach zima. Pozostał pień, którego czasem niebo zrosi deszczem. Lecz czas leczy rany, szybciej organiczne. Dla niej przyjdzie wiosna, wykiełkuje siewka, z żołędzia, którego zasadził w niej przed śmiercią. To pierwszy wiersz jaki napisałem. Starałem się całośc utrzymać w formie maski. Wkleiłem go również w dziale białe, choć są w nim również formy rymowane. Czekam na opinię i uwagi. Wszystkiego najlepszego w nowym 2009 roku. |
|